معنی گه گه در لغت نامه دهخدا

مخفف گاه گاه. گه گاه:، همه دوستدار و برادر شویم، بود نیز گه گه که برتر شویم.، فردوسی.، حق تن شهری به علف چند گزاری، گه گه به سخن نیز حق مهمان بگزار.، ناصرخسرو.، گرچه گه گه پشه، دل مشغول دارد پیل را، پیل دارد گاه جنگ از انتقام پشه عار.، عبدالواسع جبلی.، مدار باز رهی را اگر کند گه گه، ز روی مهر بدان روی همچو مهر نگاه.، سوزنی.، رفتمی گه گهی به دریابار، سودها دیدمی در آن بسیار.، نظامی.، گه گه خیال در سرم آید که این منم، ملک عجم گرفته به تیغ سخنوری.، سعدی.، عروسی بس خوشی ای دختر رز، ولی گه گه سزاوار طلاقی.، حافظ

معنی گه گه در فرهنگ لغت هوشیار

گاه گاه: حاش الله که نیم معتقد طاعت خویش این قدر هست که گه گه قدحی مینوشم. (حافظ)

معنی گه گه - جستجوی لغت در جدول جو

گه گه(گَهْ گَهْ)

لغت نامه دهخدا

گه گه

فرهنگ لغت هوشیار

گه گاه

گاهی، بعضی اوقات

فرهنگ فارسی عمید

ده گه

(دِهْ گِ)

دهی است از دهستان مرغابخش مرکزی شهرستان اهواز. واقع در 42هزارگزی جنوب باختری ایذه. دارای 196 تن سکنه می باشد. آب آن از چشمه تأمین می شود. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

گی گه

(گی گِ)

نام خواهر اسکندر، دختر آمینتاس از شاهان مقدونی معاصر خشایارشا پادشاه هخامنشی بوده است. این زن همسر یک نفر پارسی به نام بوبارس بوده است و از ازدواج با او پسری یافت که نام وی را نیز آمینتاس نهاد. (از تاریخ ایران باستان ج 1 ص 831)

نام خواهر اسکندر، دختر آمینتاس از شاهان مقدونی معاصر خشایارشا پادشاه هخامنشی بوده است. این زن همسر یک نفر پارسی به نام بوبارِس بوده است و از ازدواج با او پسری یافت که نام وی را نیز آمینتاس نهاد. (از تاریخ ایران باستان ج 1 ص 831)

لغت نامه دهخدا

گه گاه

(گَهْ)

مخفف گاهگاه:
مگر که غالیه میمالی اندر او گه گاه
وگرنه از چه چنان تافته است و غالیه بار.
فرخی.
قرآن که مهین کلام دانند آن را
گه گاه نه بردوام خوانند آن را.
(منسوب به خیام).
مرا ز عشق تو آن بس بود بتا که بود
نظاره گاه دو چشمم جمال تو گه گاه.
سوزنی.
خاک ار ز رخت نور برد گه گاهی
منزل به فلک برآورد چون ماهی.
خاقانی.
با آنکه از وی غایبم وز می چو حافظ تایبم
در مجلس روحانیان گه گاه جامی میزنم.
حافظ.
رجوع به گاهگاه شود